Stanisław Krajski

Już po napisaniu tekstu pt. „Jeszcze w sprawie Christianitas” zapoznałem się z zamieszczonym na stronie „Christianitas” tekstem Pawła Milcarka pt. „HIC ET NUNC. Kwestia (nie tylko) smaku”

W tekście tym przyrównuje Radio Maryja do „Tygodnika Powszechnego”, a mnie do Ks. Adama Bonieckiego. Obraźliwe to ponad miarę porównanie. Już lepiej zniosłem ubeckie pomówienia Semki. Tak przy okazji. Czy Milcarkowi coś nie pomyliło? To nie ja kieruje Radiem Maryja.Punktem wyjścia „rozważań” Milcarka jest użyte przeze mnie, a podobno i przez ks. Bonieckiego, pod adresem Semki określenie „ubeckie pomówienie”. Nie wiem i nie chcę wiedzieć, co miał na myśli ks. Boniecki. Wiem natomiast o czym sam pisałem. Napisałem mianowicie w materiale „Metamorfoza Christianita ” co następuje: „Tak więc to, co napisał Piotr Semko jest obrzydliwe, niegodne, ubeckie w stylu” Była to ocena, przypomnę, następującej wypowiedzi Semki: „To nie ojciec Rydzyk zaczął dzielić polski Kościół. Znacznie wcześniej, na początku lat dziewięćdziesiątych, zaczęła to robić „Gazeta Wyborcza”, dzieląc Kościół na dobrych i złych biskupów, kiedy Kościół nauczający stał się Kościołem nauczanym. Wiele krytyki pod adresem Radia Maryja to bezpośrednia reakcja na taką socjotechnikę. Warto przypomnieć słowa Piotra Wierzbickiego, że to Adam Michnik wykreował ojca Rydzyka. Dla tradycyjnych katolików Radio Maryja stało się szybko punktem odniesienia. Wtedy to raczej na zasadzie przypadku niż namysłu do toruńskiego Radia zbliżyli się publicyści w rodzaju profesora Jerzego Roberta Nowaka czy Stanisława Krajskiego. Jedni mieli za sobą przygody z instytucjami katolickimi kontrolowanymi przez władze PRL, inni nie znaleźli dla swego tradycjonalizmu miejsca w innych mediach katolickich. Nadali oni specyficzny styl polemikom radiowym, ale też na sprzeciw mediów liberalnych wobec Radia Maryja wpłynęła nie tylko forma, ale i treść polemik”.Jaki jest w swej istocie, ten, przywołany przeze mnie, ubecki styl? Każdy kto zetknął się z metodami działania ubecji dobrze to pamięta – obrzucenie kogoś błotem poprzez różnego rodzaju sugestie, półsłówka, niedomówienia. Czyż Semka tego nie dokonał tak w odniesieniu do mnie jak i prof. Nowaka? Jakie podał fakty? Ubecka, w stylu, jest również sugestia Semki, że Ojciec Rydzyk zawdzięcza wszystko Michnikowi.Tyle o Semce. Teraz o Milcarku.Dokonane przez niego zestawienie, obraźliwe z założenia i sofistyczne, dokonane zostało w oparciu o manipulację na tekście wywiadu udzielonego przez abpa Józefa Michalika KAI.

Milcarek przytacza następujący cytat z tego wywiadu:

Zapytany o możliwość rychłych "konkretnych decyzji" biskupiego Zespołu Duszpasterskiej Troski o Radio Maryja, abp Michalik odpowiedział, że "zmiany powinny nastąpić, gdyż obecna sytuacja jest kompromitująca, a duszpastersko już dzisiaj niepełna, wątpliwa, a z czasem może się okazać szkodliwa".Milcarek cytat ten opatruje krótkim komentarzem. Oto on: „Warto wsłuchiwać się w myśli zawarte w wywiadzie abp. Michalika, gdyż zdają się one unikać rozmaitych raf.”Do tekstu ( wywiadu) Arcybiskupa ustosunkujemy się niebawem. Milcarkowi zaś, który chcąc za wszelką cenę „ze smakiem” i „w wielkim stylu” dokopać Radiu Maryja i Krajskiemu przytoczymy inne cytaty z wywiadu Arcybiuskupa, których zapewne w swym zaślepieniu nie zauważył. Milcarek doradza nam abyśmy „wsłuchiwali się w myśli zawarte w wywiadzie abp. Michalika gdyż zdają się one unikać rozmaitych raf.” Niech on też się wsłuchuje.Proszę. Oto dwa cytaty.Pierwszy:„Pluralizm domaga się budowania różnych pomostów pomiędzy Kościołem a środowiskami od niego odległymi, ale w oparciu o pokorę, szczerość, szacunek do odmiennych punktów widzenia, przekonań czy nawet zachowań. Bez rozmywania jednak własnej tożsamości, prawdy czy hierarchii wartości. Konformizm "postępowców" (progresistów) jest równie niemiły - a chyba i niekatolicki - jak zacietrzewienie tradycjonalistów (integrystów). Żal ludzi z obydwu tych orientacji”.Drugi:Jakie rodzaje duchowości wydają się Księdzu Arcybiskupowi najbardziej adekwatne do dzisiejszego czasu? - Duchowość na dzisiejsze czasy winna być bliska Ewangelii. Siłą Ewangelii są paradoksy: "Błogosławieni ubodzy, błogosławieni, gdy wam złorzeczyć będą, gdy was prześladować będą!".Ewangelia na pierwszym miejscu stawia prawdę o Bogu zbawiającym, ale pamiętajmy, że prawda bez miłości może człowieka poważnie zranić. Jezus mówi o sobie, że jest Prawdą, ale jednocześnie z miłością przebacza nam grzechy fałszu. Przebacza nawet wrogom prawdy: tym, którzy się jej przeciwstawiają. Dziś więc potrzeba duchowości, która nie boi się prawdy o ludzkiej słabości i o grzechu, ale jednocześnie skłania nas ku zaangażowaniu z Jezusem do podjęcia problemów związanych z rozeznaniem i zbawieniem tego świata: "tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał" (J 3,16).Dlatego tak wielkie wzięcie mają dziś niektóre z nowoczesnych duchowości, bo opierają swój charyzmat na autentyczności. Wiedzą o słabościach człowieka, ale znają też moc Ducha Świętego. Chociażby wspomnieć duchowość Odnowy w Duchu Świętym, Drogi Neokatechumenalnej, Fokolarinów, Oazy czy ruchu Wiara i Światło. Jestem przekonany, że niebawem powstanie ruch oparty na duchowości i eklezjologii Jana Pawła II”.Jak się tak Milcarek uważnie powsłuchuje w te słowa, a potem zacznie „unikać rozmaitych raf” to przestanie być, i dobrze, tradycjonalistą i zacznie, zamiast uczęszczać na msze łacińskie, pląsać w takt bębnów w ramach nabożeństwa i przyjmować Komunię Świętą siedząc przy stole ze swoimi nowymi kolegami z neokatechumenatu